De Rode Revolutie was een revolutie van communisten en socialisten in Oost-Duitsland in 1948. Het gematigde bestuur van Oost-Berlijn, geleid door Ernest Obersatz, werd verdreven. Ook in de steden Rostock, Leipzig en Görlitz vonden revoltes plaats. Commisaris Gunter von Reichenau (Alternativo) moest aftreden voor de communistische druk.
In 1947 had de Kommunistische Partei Deutschland (KPD) van voorman Walter Krenz succes geboekt: in het eerste door de Sovjets georganiseerde Duitse Volkscongres in Halle kregen de communisten 21% van de stemmen en traden toe tot de commisie van bestuur. Al snel kregen ze de gunst van het Russische militaire bestuur mee. Von Reichenau stelde een gematigd hervormingsprogramma voor om het militarisme te verdrijven en de oude macht van Pruisen te breken. Dit ging de communisten echter niet ver genoeg. De eerste succesvolle poging tot actief verzet vond plaats op 5 november 1947: het liberale stadsbestuur van Potsdam werd tot aftreden gedwongen en vervangen door een communistische junta die radicale landhervormingen doorvoerde. Overal in Oost-Duitsland vonden dit soort coups plaats - zodat de regering van Von Reichenau al snel een schijnlichaam was zonder enige echte macht.
De Wet van Radicale Besluitvorming[]
In de vroege ochtend van 3 maart 1948 riep Von Reichenau plotseling het Volkscongres bijeen in Dresden. De communistische fractie was nog in haar Partijcongres verwikkeld in Oost-Berlijn, en maar een paar socialisten waren aanwezig. Von Reichenau legde dit rompparlement een wetsvoorstel voor dat hem vergaande macht zou geven, Oost-Duitsland tot een vrije staat uit zou roepen en hem geld zou geven voor een Duits volksleger. Het congres ging met 120 voorstemmers en 16 nee-stemmers akkoord. Von Reichenau stuurde meteen aan op een harde confrontatie met de communisten en ontsloeg de Russische waarnemers.
Krenz veroordeelde de Wet van Radicale Besluitvorming en mobiliseerde de aan de communisten loyale volkstroepen, garde en politie. Er werd een formeel verzoek voor steun naar de Sovjet-Unie gezonden. Von Reichenau ondertussen probeerde contact te krijgen met de Westerse machten in Bonn. Op 5 maart overvielen communistische strijdkrachten de centrale radiostations en blokkeerden ze de wegen naar Dresden. Tevens werden tal van hoge politieke figuren in het door de communisten beheerste gebied opgepakt. Een Russisch leger trok de Neisse over en verdreef de staatseenheden uit Görlitz. Maarschalk Dmitri Mladenow vaardigde een protocol uit waarin hij de communisten erkende als enige wettige Oost-Duitse partij.
De Socialistische Republiek Duitsland[]
Krenz had de wind mee: zijn eenheden verzamelden zich rond Dresden, waar enkele honderen liberalen zich hadden verzameld rondom Von Reichenau. Veel politici waren al naar Tsjecho-Slowakije gevlucht, en het Volkscongres stelde niet veel meer voor. Voedsel raakte langzaam op en de bevolking werd wanhopig. Op 9 maart cappituleerde de commandant van Von Reichenau. De man zag geen andere mogelijkheid dan zichzelf van het leven te beroven. Diezelfde middag trokken de communisten Dresden binnen en proclameerde Krenz de Socialistische Republiek Duitsland in Oost-Berlijn