Święte Cesarstwo Brytyjskie (ang. Holy Britannian Empire) - Państwo położone w Ameryce Północnej, którego posiadłości kolonialne rozprzestrzeniają się po powierzchni obu Ameryk i Pacyfiku. Cesarstwo Brytanii powstało w wyniku przegranej Zjednoczonego Królestwa podczas Wojen Napoleońskich oraz masowego exodusu angielskiej arystokracji z Wysp Brytyjskich uciekającej przed armiami Napoleona, a także rodzimymi rewolucjonistami. Nowe państwo, będące efektem scentralizowania dotychczas istniejących dominiów Brytyjskich w Ameryce, przez cały XIX wiek dążyło do rozszerzenia swojej strefy wpływów na cały Nowy Świat. Po dziś dzień Święte Cesarstwo Brytyjskie pozostaje supermocarstwem dominującym obydwie Ameryki, stojącym w opozycji do Francji i Chin, oraz będocym hegemonem reakcji i kontrrewolucji.
Historia[]
Monarchia Stuart'ów[]
Absolutystyczny system Świętego Cesartswa Brytyjskiego swoje początki znajduje w rządach dynastii Stuart'ów, ród wywodzący się z Szkocji panowanie nad tronem Anglii objął wraz ze śmiercią Elżbiety I w 1603 roku. W tym samym czasie nowy Król Jakub I przyczynił się do ponownych prób kolonizacji Ameryki Północnej przez Anglię, w 1606 roku założona została Kolonia Virginia. Pierwsi władcy z dynastii Stuart'ów przejawiali wyraźne tendencje absolutystyczne oraz unifikacyjne, Anglia i Szkocja w ich wizji miała stać się unią realną z jednym, protestanckim Kościołem, powodowały one jednak sprzeciw dużej części angielskiej arystokracji oraz szkockich Prezbiterian, wzbudzały jednak nadzieje wśród angielskich katolików. Następca Jakuba I, Karol I, zmienił politykę wewnętrzna prowadzoną przez swojego ojca. Zerwał stosunki z pozostałymi katolikami oraz papiestwem, podchodził pragmatycznie do angielskich Purytan (wciąż próbując umiarkowanie zmniejszać rolę parlamentu w Londynie), próbując jednocześnie podporządkować sobie instytucje kościelne w Szkocji. Wraz z czasem jednak tarcia pomiędzy Królem a Parlamentem przybierały na sile, Karol I niechcąc spierać się nieustannie z wrogo nastawionymi purytańskimi radykałami i anty-absolutystami postanowił o rozwiązaniu parlamentu i oparciu swej władzy na tyranii. Wynikiem tych działań, a także ciągłym nakładaniu coraz to wyższych podatków, była Angielska Wojna Domowa z 1642 roku. Po stronie Króla stanęły Irlandia, podporządkowana Szkocja oraz większość Anglii, po stronie sił parlamentarnych staneli zaś Prezbiterianie, radykalniejsza część Purytan oraz drobna szlachta. Pomimo zaciekłej walce wojsk parlamentarzystów, rojaliści już w pierwszych fazach wojny zdobyli inicjatywę w konflikcie mi. in. w bitwie pod Edgehill, po której padły Bristol oraz Gloucester, dzięki czemu wojska rojalistów z północy połączyły się z tymi z Kornwalii. Wojna domowa zakończyła się w 1645 roku, Oliver Cromwell i inni przywódcy opozycji zostali ścięci za zdradę. Po wojnie droga do monarchii absolutnej dla Stuart'ów została otwarta, jednak Karol I będąc zobligowanym wobec bardziej przychylnych koronie Purytan nawiązał przyjazne stosunki z Niderlandami (choć nie uchroniło to przed wybuchem wojny holendersko-angielskiej za panowania Jakuba II), jednocześnie pozostając wrogi Francuzom i Habsburgom.
Kolonizacja Ameryki[]
Wraz wstąpienem na tron nowej dynastii Anglia ponowiła próby kolonizacji dziewiczych ziem położonych na drugiej stronie Atlantyku, w nadziei, iż uda im się odtworzyć kolonialne sukcesy Portugalii oraz Kastylii. Zalążkiem przyszłych kolonii stała się Wirginia, gdzie w 1607 została założona osada Jamestown. W 1620 do wybrzeży dzisiejszej prowincji Massachusetts zawitały okręty pielgrzymów, radykalnych Purytan uciekających przed anglikańskim reżimem na Wyspach Brytyjskich, w ten sposób założona została druga angielska stała kolonia w Nowym Świecie. Na przestrzeni XVII i XVIII wieku zakładane były kolejne kolonie w kontynentalnej Ameryce jak i na Karaibach, w tym Jamajka i Barbados. W kolonizacji brały również kompanie handlowe, takie jak Kompania Zatoki Hudsona, która zajmowała ogromne połacie Ameryki Północnej w celu monopolizacji handlu futrami w tym regionie. Podczas wojen anglo-holenderskich w drugiej połowie XVII wieku Anglicy zajęli Nowe Niderlandy, holenderską kolonie zajmującą obszar od Delmarvy aż po Cape Cod, tym samym zostawiając kolonizację Ameryki jedynie Anglii, Francji i Hiszpanii. Podczas licznych wojen z Francją zaś, Anglii udało się dokonać aneksji wielu terytoriów na wschód od rzeki Mississippi należących do Francji, a także Kanadę oraz parę wysp karaibskich. W drugiej połowie XVIII wieku w brytyjskich Trzynastu Koloniach (pierwotnych angielskich koloniach od Georgii po Massachusetts) miało miejsce wzrost napięć między kolonistami a metropolia spowodawanymi polityką fiskalną Londynu nastawionym protekcjonalnie wobec metropolii oraz brakiem reprezentacji kolonii w rządzie brytyjskim. Konflikt ten wraz z czasem ewoluował z prostych społecznych protestów do zbrojnych rebelii, z czego największe zagrożenie stanowiła rebelia Waszyngtona z 1776 roku, jednak z powodu braku wsparcia z zagranicy i braku powrzechnego poparcia wśród kolonistów skazana była na niepowodzenie. Podczas Wojen Napoleońskich Hiszpania wraz z jej imperium kolonialnym trafiła w strefę wpływów francuskich, z tego powodu w Ameryce Północnej został otwarty nowy front pomiędzy Wielką Brytanią a Nową Hiszpanią. Brytyjczycy dokonawszy okupacji całości Luizjany, wszedli w osobne zawieszenie broni pomiędzy nimi a Nową Hiszpanią, w której narastały nastroje niepodległościowe wobec Madrytu.