Belle Époque Continue

Belle Époque Continue - to oś czasu w której nie doszło w 1914 roku do I Wojny Światowej. Wielka Brytania otwarcie zadeklarowała przed jej wybuchem stanięcie po stronie Francji i Rosji (czego w historii nie zrobiła), co doprowadziło do niechęci Niemiec do wywołania wojny i zwołania 26 lipca w Londynie międzynarodowej konferencji, początkowo celem rozwiązania sporu serbsko-austriackiego, ale przekształciła się w "drugi Wiedeń" na którym ustalono nowy ład Europy. Ultimatum zostało przez Austrię na skutek konferencji międzynarodowej wycofane w dniu w którym miało się skończyć. Postanowienia Konferencji Londyńskiej pozwoliły rozładować napięcia międzynarodowe.

Konferencja Londyńska

Konferencja Londyńska obradowała początkowo przez trzy dni: 26, 27 i 28 lipca. Po wycofaniu ultimatum w stronę Serbii przez Austro-Węgry, zwołano właściwą konferencję, trwającą sześć miesięcy, od 1 sierpnia 1914, do 3 kwietnia 1915 roku, na którą zaproszono wszystkie narody świata (sporą część w charakterze obserwatorów) i którą zwieńczono podpisaniem Traktatu Londyńskiego. W myśl jego postanowień:

• W Europie, Niemcy otrzymały Luksemburg, potwierdzono jeszcze raz ich prawa do Alzacji-Lotaryngi, oraz wspólny z Brytyjczykami protektorat nad Belgią, oficjalnie "nadzór nad neutralnością i niezawisłością granic Belgii".
• W Afryce, Niemcy otrzymały terytorium: Kongo Belgijskiego, Francuską Afrykę Równikową, Gabon, Niasę i Rodezję Północną (za tą ostatnią oddały Wielkiej Brytanii swoje kolonie na Pacyfiku). W traktacie Wielka Brytania zobowiązała się pomóc Niemcom w zakupie Angoli, do którego finalnie doszło 11 listopada 1918 roku.
• Włoskie roszczenia wobec Austro-Węgier nie zostały zrealizowane. Pozwolono im jednak zaatakować Etiopię celem ustanowienia tam kolonii. Nie zadowoliło to ludzi, i spowodowało niezadowolenie społeczne.
• Francja nie otrzymała nic z traktatu (oprócz nieformalnej kolonii w Chinach). W wielu sprawach jej sojusznicy nie pytali się jej o zdanie. Doprowadziło to do utraty jej pozycji na arenie międzynarodowej, całkowitej destabilizacji jej demokracji, i radykalizacji społeczeństwa w stronę radykalnego nacjonalizmu Akcji Francuskiej.
• Serbia otrzymała w wyniku traktatu Czarnogórę, Albanię, Bośnię i ciągnącą się przy niej część Dalmacji, w zamian za wyrzeczenie się innych roszczeń wobec Austro-Węgier. Na konferencji ogłoszono powstanie Królestwa Serbów, Boszniaków i Albańców (Królestwa SBA).
• Austro-Węgry otrzymały nieoficjalny protektorat nad Rumunią oraz Bułgarią, a austriackie firmy "wykupiły" rumuńskie pola naftowe.
• Na konferencji ustalono także rozbiór Turcji:

1. Bułgaria otrzymała całe europejskie terytorium Turcji, poza strategicznymi ziemiami wokół cieśnin.
2. Niemcy otrzymały w protektorat kolonialny terytorium Półwyspu Arabskiego i Iraku (utworzono tam zależne od nich Królestwo Haszymitów). Niemieckie firmy zajęły arabskie pola naftowe.
3. Brytyjczycy otrzymali na podobnej zasadzie Palestynę, Transjordanię i Syrię.
4. Terytorium wokół cieśnin trafiło pod zarząd międzynarodowy (Świętego Przymierza). Same miasto Konstantynopol ze względów prestiżowych trafiło pod administrację rosyjską i zmieniono mu nazwę na Carogród. Pod rosyjską kontrolę trafił również Patriarchat Konstantynopola.
5. Rosja pod bezpośredni zarząd imperium otrzymała Wielką Armenię, Pont oraz zgodę na budowę eksterytorialnego portu na tureckim wybrzeżu Morza Czarnego. Car otrzymał także tytuł "Najwyższego Obrońcy Narodów Prawosławnych i Prawosławia".
6. Grecja otrzymała terytorium w pobliżu Smyrny.
7. Z resztek Imperium Osmańskiego utworzono Sułtanat Turcji, de facto kondominium potęg biorących udział w rozbiorze, zdominowane przez firmy tych potęg.

• W Królestwie Polskim, wraz z Galicją Zachodnią utworzono niepodległe Królestwo Polskie. W myśl traktatu, miało to zapobiec kolejnym powstaniom oraz "rozwiązać problem polskiej destabilizacji ładu międzynarodowego". Miało ono być kondominium całej trójki zaborców. Na czele nowego Królestwa Polskiego stanął książę Karol Stefan Habsburg, parlament był w pełni wolny i polski, konstytucja napisana przez konserwatystów. Interesy zaborców w Królestwie prezentowali Komisarze Doradczy - oficjalnie jedynie doradcy, tak naprawdę kontrolowali politykę rządu. Przez 119 lat (czas trwania zaborów) Polska miała wypłacać "odszkodowanie za szkody poczynione przez polski opór".
• Chiny podzielono na strefy wpływów. Japonii pozwolono zająć teren Mandżurii oraz Harmanu. Rosjanie otrzymali jako kolonialne protektoratu Sinkiang i Mongolię (zarówno zewnętrzną jak i wewnętrzną). Tybet został dominium brytyjskim. Resztę Republiki Chińskiej podzielono na nieformalne strefy wpływów (francuską, brytyjską, niemiecką, rosyjską a także portugalski skrawek w regionie wokół Makao) na których utrzymywali zależnych od siebie (oficjalnie republikańskich) administratorów i które zalewali swoimi produktami i uzależnili gospodarczo.
• Trójprzymierze i Trójporozumienie uległy rozwiązaniu. Choć oficjalnie odtworzono Święte Przymierze jako współpracę wszystkich mocarstw, odrzucenie konfliktów dla ochrony status quo, tak naprawdę w Europie powoli zaczęły się kształcić kolejne sojusze, choć nieformalne. Państwa które najbardziej skorzystały na traktacie - Vereinigte Staaten von Groß Österreich/Stany Zjednoczone Wielkiej Austrii (reformowane Austro-Węgry), Imperium Rosyjskie i oczywiście rozgrywające karty na konferencji Wielka Brytania oraz Cesarstwo Niemieckie (i ich satelici rzecz jasna) zbliżyły się do siebie. Francja i Włochy, oba niezadowolone z wyników traktatu, zaczęły coraz bardziej zapatrywać się na wspólny sojusz.
• Zadecydowano także o udzieleniu dużego wsparcia gospodarczego (w postaci inwestycji, tanich kredytów itd.) na rozwój krajom Bałkanów, Rosji, , Polsce, Rumunii, VSGO oraz Grecji przez Wielką Brytanię, Niemcy i początkowo Francję.