Cesarstwo Uniwersalistyczne (w języku łacińskim Imperium Universalis)- Federacja państw powstała w 1032 podczas II zjazdu w Gnieźnie. Powstało ona z idei Ottona III, zgodnie z którą odnowione Imperium Rzymskie miało zrzeszać chrześcijańskie narody na terenie Europy. Rozpadło się ono w 1321 po wojnie 20 letniej.
Historia[]
II zjazd w Gnieźnie[]
Imperium w 1032 roku
W kwietniu 1032 do Gniezna, na dwór Mieszka II przybyli Święty Cesarz Rzymski Otton III, Król Franków Henryk I, Książę Czech Oldrzych oraz Król Niemiec, Włoch i Burgundii Konrad II. Podczas spotkania tych władców doszło do ustalenia podstawowych zasad funkcjonowania Cesarstwa Uniwersalistycznego. Było to państwo federacyjne o feudalnych rządach i monarchii elekcyjnej. Nowego cesarza miano wybierać z pośród rodziny poprzedniego, w przypadku braku możliwych następców wybór obejmował królów jednego z królestw federacji: Germanii, Galii, Romy (Italii), bądź Sclavonii (Polonii). Otton III umarł w 1034, nie pozostawiając legalnego potomka, przez co Cesarzem został Konrad II. W tym samym roku do cesarstwa dołączyło Królestwo Węgier rządzone przez Stefana I.
XI Wiek[]
Cesarstwo pod koniec XI w.
W 1047 Król Sclavonii Kazimierz I udał się ze swoimi wojskami na wschód, w celu opanowania plemion pruskich i nawrócenia ich na chrześcijaństwo. W ciągu kilku lat walk opanował tereny Prus i Litwy. W późniejszych walkach na wschodzie cesarstwo udało się powiększyć o tereny Rusi Czerwonej. W 1062, w czasach rządów Henryka IV doszło do konfliktu z Bizancjum, na tle religijnym (było to kilka lat po Wielkiej Schiźmie Wschodniej). W jego wyniku Cesarstwo zostało powiększone o tereny południowych Włoch. W 1078 Anglia, rządzona przez Wilhelma Zdobywcę zaatakowała ziemie Cesarstwa nad kanałem La Manche. W konsekwencji doszło do wojny, która trwała do 1085 i zakończyła się zajęciem całej Anglii i włączeniem jej do Cesarstwa.
XII Wiek[]
Imperium na przełomie XII i XIII wieku
W latach 30 XII wieku za rządów Cesarza Lotara III miała miejsce zbrojna wyprawa przeciwko Danii. W ciągu kilku lat Lotarowi udało się włączyć Danię do Królestwa Germanii. W późniejszym okresie udało się Cesarstwu zająć część ziem norweskich w okolicach Oslo. W latach 70, w czasach rządów Fryderyka I Barbarossy doszło do kolejnej wojny z Bizancjum, w wyniku której zajęto tereny Serbii.
Złoty Wiek[]
Imperium pod koniec rządów Konrada IV
W 1208 władzę w Cesarstwie objął Otto IV z dynastii Welfów. Powiększył on tereny Królestwa Anglii o Walię. Nie pozostawił po sobie potomka, przez co korona znów znalazła się w rękach Hohenstaufów. Władzę objął Fryderyk II zwany Wielkim. Za jego rządów Imperium wsparło walczące z muzułmanami księstwa na półwyspie Iberyjskim. Cesarstwo opanowało w ten sposób znaczną część półwyspu, załamując potęgę Islamu na półwyspie. W latach 1229-1236 miała miejsce III wojna z Bizancjum. Po raz kolejny siły cesarskie pokonały Greków i zajęły tereny północnej Grecji i Bułgarii. W kolejnych latach, za rządów Konrada IV na Ruś Kijowską najechał Chanat Mongolski. Cesarz wykorzystał to i w ciągu kilku lat zajął tereny od morza Czarnego do Zatoki Fińskiej. W kolejnych 30 latach trwało wielkie bezkrólewie, podczas którego nikt nie mógł się zgodzić na wybór konkretnego cesarza. Dopiero w 1292 nowym Cesarzem został Adolf z Nassau. Udało mu się zająć praktycznie cały półwysep Iberyjski, za wyjątkiem Grenady.
Wojna dwudziestoletnia i upadek Cesarstwa.[]
Imperium za rządów Adolfa z Nassau
Podział Imperium po wojnie dwudziestoletniej
W 1299, po śmierci Adolfa z Nassau Cesarstwo zostało zaatakowane przez Złotą Ordę. Wywołało to wielki chaos wewnętrzny w Cesarstwie, w czym nie pomagały porażki z Tatarami. Początek końca Imperium to rok 1307, gdy Król Fryderyk z Norwegii ogłosił oderwanie się Norwegii od Cesarstwa. W historii Norwegii był później znany jako Fryderyk I Oswobodziciel. W kolejnych fazach konfliktu Tatarom udało się wejść na Mazowsze, a Norwegowie zajęli Danię. W 1314 od Imperium oderwały się Anglia i Bułgaria. Następnie w 1317 wybuchło powstanie chłopskie w Chorwacji. W 1320 oderwanie ogłosiła Sclavonia. 11 stycznia 1321 cesarz Ludwik IV ogłosił rozwiązanie feudalnego Imperium Universalis i przekształcenie go w Cesarstwo Henrykowskie (Imperium Henrica).
Podział administracyjny[]
Królestwa wchodzące w skład Imperium Universalis:
- Germania (1032-1321)
- Galia (1032-1321)
- Italia (1032-1321)
- Sclavonia (1032-1320)
- Hungaria (1034-1321)
- Anglia (1085-1314)
- Norvegia (1151-1307)
- Iberia (1224-1321)
- Bulgaria (1236-1314)