Danu

„IMPERIUM CIE WZYWA!”

Witaj! Aktualnie znajdujesz się na stronie należącej do tzw. Cyklu Bojowianskiego zapoczątkowanego przez użytkownika Damian 121 odnoszącego się nie tylko do wielkiego Imperium Bojów, Władcy imperium Bojów i dzielnych Bojów od Boja począwszy, lecz także do nacji, osób i wydarzeń czasem zmyślonych całkowicie lub w pewnym stopniu historycznych, które w uniwersum Alternatywnej Historii wpłynęły w mniejszym większym stopniu na sytuacje zewnętrzną lub wewnętrzną celtyckiego państwa (np. Konflikt Bałkański) Autor z jednej strony zachęca do edytowania i wzbogacania treści artykułów należących do cyklu o nowe wątki, ale też prosi o zachowanie "realistycznego" klimatu. Ave!

Danu
Pseudonimy	Ostatnia dama Volków Ostatnia z Volków Matka narodu bojowiańskiego Volkowa piękność Mścicielka króli
Data i Miejsce Urodzenia	Nieznane
Data i Miejsce Śmierci	Data i miejsce nieznane
Narodowość	Pierwotnie: Volkowska Później:Bojowiańska
Rodzina	Ojciec: Belenis Mąż: Cian II Starszy Dzieci: Cian III Młodszy Arimed Wnukowie: Max Jynne Cian IV Dagda Arawn Bryghid Creidhne
Wyznanie	Pogaństwo Celtyckie
Rządy
Poprzednik	Belenis (jako wódź Volków i ojciec) Cian II Starszy (jako wódź Bojów i mąż)
Następca	Cian III Młodszy
Dynastia	Nieznana

Danu(wg. Powieści w świecie Nie-tutejszym Danaa; wg. Roczników królewskich Duna; wg. Kroniki Bojowiańskiej Danna) (rządziła w latach 690-695 p.n.e) - Księżna Volkowska i Bojowiańska. Córka ostatniego wodza Volków Belenisa i żona czcigodnego Ciana II Starszego. Miała syna Ciana III Młodszego, który stał się czwartym i przedostatnim władcom plemienia Bojów i córkę Arimed, która miała wydać na świat legendarnego Maxa, by popełnić samobójstwo na wieść o śmierci swej własnej córki Jynne. 

 Znacznie imienia

Etymologia imienia Danu jest pochodzenia albo celtyckiego, albo - co mniej prawdopodobne - trackiego. Celtyckie ,,dun" ("woda") pochodzi od praeuropejskiego ,,Dæuu" ("ciecz") i pojawia się w wielu nazwach rzek: Od Donu, Dunaju, Dniestru począwszy na Dnieprze skończywszy. W tym wypadku "Danu" oznacza po prostu "Wodna" i odnosi się do utożsamienia wody do płci żeńskiej, co widać w mitologii i filozofii. Z drugiej strony w okresie starotrackim ludy anatolijskie gasnący ogień nazywali ,,Ʊᶅᶅʢ" (Doenhh), co pochodzi od hetyckiego "Ʊᶅᶅ" ("Ogień"). Niektórzy celtyści uważają "Danu", jako imię pochodne od starotrackiego "Doe", czyli "Płomień". "Danu" w tym kontekście oznacza "płomienista", co ma aspekt seksualny.

 Życiorys

 Księżna Volków

Plemię Volków było celtyckim plemieniem należącym do grupy bohemskiej zamieszkującym północno-centralne Czechy. Volkowie pod względem językowo-kulturowym właściwie niczym nie różnili się od Bojów właściwych . Volkami rządziła od wieków miejscowa dynastia, która jednak musiała wymrzeć. Z czasem jedynymi jej przedstawicielami był staruszek Belenis i jego jedyna córka Danu, która mogła mieć dzieci, jednak i tak - zgodnie z prawem rodowym - jej potomstwo nie należało, by do rodu matki, lecz ojca, więc dynastia była skazana na wymarcie. Nie wiadomo poza tym nic więcej o jej życiu przed kwestią małżeństwa. Najprawdopodobniej jej matką była przedstawicielka niższych warstw społecznych.

 Kwestia małżeństwa

Wobec wygaśnięcia dynastii, Belenis postanowił wyswatać z jakimś okolicznym księciem swoją jedyną córkę i zlać dwa plemienia w jedno, tworząc zręby państwowości . Danu jeszcze jako młoda dziewczyna była bardzo rozkochana w księciu Trewaków - Abinem z odwzajemnieniem. Wraz jednak z wiekiem, Abin utracił w oczach Dany cechy, za które go kochała. Niestety, sam władca Trewaków dalej był zakochany i pragnął obcować ze swą wybranką i wystąpił o jej rękę. Równocześnie plemieniem Bojów właściwych rządził w charakterze regenta Lug, brat Ciana I i stryj jeszcze niepełnoletniego Ciana II. On również chciał zaręczyć swego trzynastoletniego z 17-letnią, lecz nadzwyczaj urodziwą Danu. Obydwaj pretendenci - Abin i Lug (w imieniu Ciana II) stawili się przed niezdecydowanym Belenisem, który ostateczną decyzje powierzył córce. Danu przerażało wyjście za jej zdaniem psychopatycznego, chorobliwie zazdrosnego i niebezpiecznego Abina więc wyczuwając bycie w potrzasku wybrała Ciana II . Autor Kroniki Bojowiańskiej twierdzi, że pragnęła zachować jak najdłużej dziewictwo, które mógł jej odebrać rozkochany Abin, ale nie zbyt młody bojowiański książę. Roczniki Królewskie sugerują jednak, że księżna zakochała się w samym Lugu od pierwszego wejrzenia, a ten - dbający wyłącznie o przyszłość Ciana - wykorzystując to zbiegł z nią do plemienia Bojów właściwych i podstępem rozkochał ją w następcy tronu. Tak czy inaczej wszystkie źródła zgodnie twierdzą, że Danu ostatecznie została zaręczona z Cianem II i odrzuciła zazdrosnego Abina, chociaż małżeństwo odbyło się dopiero po usamodzielnieniu się Ciana II Starego najprawdopodobniej w 737 roku p.n.e.

 Księżna Bojów

Patrz - Osobny artykuł dotyczący Ciana II Starszego : Wyprawa Obronna

Nie wiadomo, kiedy małżeństwo zostało skonsumowane i czy było ono - jak wiele innych zaaranżowanych nocy poślubnych - wymuszone przez męża. Wiadomo, że musiało się odbyć po usamodzielnieniu się i dorośnięciu władcy od 740 roku p.n.e. W historiografii dominuje pogląd, że Cian III został spłodzony w trakcie możliwej nocy poślubnej najprawdopodobnie 737 p.n.e. Danu mszcząc męża w walkach z Trewakami udowodniła, że go ostatecznie pokochała nawet jeśli kiedykolwiek została przez niego zgwałcona lub zmuszona do stosunku. Historia i działalność Danu między małżeństwem (737 p.n.e), a śmierciom małżonka (690 p.n.e), czyli przeszło 47 lat pozostaje nieznana. Najprawdopodobniej poświęciła ten czas na spłodzenie córki (wiadomo, że Arimed była młodszą siostrą Ciana III), wychowanie potomstwa oraz gruntowne wykształcenie w dziedzinie nauki i religii (Danu miała być według Powieści w świecie Nie-tutejszym świetnym filozofem, matematykiem, geografem, historykiem, astronomem i teologiem). Najprawdopodobniej nie odegrała, by w dziejach przyszłego państwa zbytniej roli, gdyby nie najazd Trewaków. Jak zapisano w Rocznikach Królewskich:

„

Dnia 15 sierpnia 690 Abin, z plemienia Trewów zrodzony, nigdy nie zgasił łzami rzewnymi swej rozpaczy, a smutkiem zdławić ognia rozpalonego w sercu przez nieustępliwą Aine nie mógł [...] Przywołując więc wojska swej domeny i łuczników Unellan, i procarzy Sylwanektan, i jeźdźców Kalean i najemników Nitioborgów ruszył na ojcowiznę Ciana II Starszego straż przygraniczną szybko wybijając, lecz sukcesów w późniejszych walkach zbytnio nie odnosząc.  — Roczniki Królewskie; Rozdział III

”

Cian II Stary, gdy dowiedział się o wojskach odrzuconego księcia, które zabijają niewinnych chłopów i niestrudzenie wędrują na zachód w stronę jego siedziby na górze Rilph ogłosił wyprawę obronną. Zebrał wielką armię (kroniki milczą na temat jej składu i liczebności) i zmusił siły Trewaków i ich sojuszników do odwrotu. Wódź uratował swe plemię przed podbiciem, jednak przepłacił to życiem ginąc albo w walce (według Powieści w świecie Nie-Tutejszym) albo z rąk bliżej nieznanego zdrajcy (według Kroniki Bojowiańskiej).

 Koronacja

Wobec małoletności Ciana III Młodszego (miał 15 lat, gdy stracił ojca) rada starszyzny plemiennej wybrała, jako regenta małżonkę zmarłego króla na pięć lat. Bojowie nie znali jednak pojęcia "królowa", jako żeński władca. Matka Ciana III została wybrana na króla. Kronika Bojowiańska opisuje scenę następująco:

„

Gdy nadszedł oczekiwany dzień [koronacji] przybyli we wskazane miejsce [góra Rilph] wszyscy przyjaciele syna Cianowego i bogaci dostojnicy, co swe stanowiska zawdzięczali drugiemu królowi. Niewiasta [Danu] przybyła na śnieżnobiałym koniu, na którym jechał niegdyś jej małżonek. Towarzyszył jej wódź sił bojowiańskich Max, który w boju za czasów Ciana II się wysławił na całe plemię, a także dwudziestu zadbanych służek, co o panią swą dbały i jej służyły. Mimo swej wiekowości [Danu była wtedy staruszką] przy licznych zdobieniach ze złota, srebra, platyny i innych cudactwach nie z bohemskiej ziemi na młodą się prezentowała. Jej nadnaturalny wdzięk, jakim nie każdego Clovis obdarza budził podniecenie tych, co jej wieku nie znali, a była już po siedemdziesiątce sędziwa Danu. Gdy zasiadła na kamieniu króli, na którym koronowano Ciana II i jego ojca podobno, podziw jej monarszej postury mimo przyrodzenia zniewieściałego budził szacunek i radość poddanych, że ta pani, a nie ich losami ziemskimi będzie władać. Na znak ten zbliżył się do matrony druid, który drugiemu królowi [Cianowi II Staremu] niegdyś służył i pobłogosławił na głos przyszłą królową zaklęciem: ,,O przodkowie, a zwłaszcza zaś przodkinie doczekaliście się dnia, kiedy ona, a nie on poprowadzi lud. Od dnia tego magicznego począwszy [...] aż po kres wieków o przebaczenie wszystkich win błagamy i o opiękę nad królem i jej potomstwem prosimy [...]". Następnie wychwalił jej wszystkie cnoty od rozsądku i mądrości aż po urodę. Wszyscy zebrani bez żadnych słów z uwagą wysłuchali przemowy. Druid, którego imienię nam nieznane, zapytał księżne: - ,,Czy cenisz dobro swego ludu, serca i rodu nad własne rozkosze i zdanie?" - A ona rzekła - ,,Nad wszystko, panie" i druid wonnym olejkiem nasmarował znaki ochronne na jej czole, a potem przemówił ponownie i zapytał: - ,,Czy szanowałaś, małżonko królewska nakazy boże i mądrości przodków i szanować będziesz? Czy zbezcześciłaś kiedykolwiek święty ogień z nieuwagi lub dobytek swój ratując? Czy całowałaś bez przymusu mężczyznę innego niż twój mąż lub członek rodziny kiedykolwiek? Czy znieważyłaś kiedykolwiek potęgę wody kąpieli zażywając w miejscu lub czasie, gdy to jest zabronione? Czy poskąpiłaś lub co gorsza zabrałaś coś, co zmarłym się należy?" A ona spokojnym głosem za każdym razem odpowiadała - ,,Tak, uszanowałam i dalej szanuje każde prawo boskie i ludzkie, jakie mi znane i zawsze je przestrzegałam. Nie, święty ogień nigdy nie zgasł z mej winy i nigdy nie zdradziłam małżonka cieleśnie z innym. Zawsze zmywam się z nieczystości, gdy jest to dobre. Szanuje zmarłych i nigdy im daru nie zabrałam lub poskąpiłam." i sługa boży dał jej laskę, którą Cian i jego ojciec się podpierał mówiąc, że nie dostrzega w niej krzywoprzysięzcy. Potem rzekł: - Gotowaś poświęcić swe życie, by ziemie na chwałę nie swoją, lecz ludu bojowiańskiego podbić lub zhołdować? A ona powiedziała po raz wtóry - ,,Tak, ojcze." i druid kazał wszystkim klękać, na co zgromadzeni przystali i nakładając koronę na głowę Danu wykrzyknął ,,Ludu bojowiański, oto nowy król wybrany przez starszych i bogów. Ślubuj mu wierność!" i wszyscy wierność Danu ślubowali i królem ją nazywali. — Kronika Bojowiańska

”

Po koronacji, władczyni - zgodnie z relacją kronikarzy - czterokrotnie okrążyła na białym rumaku wzgórze Rilph. Ceremonia zakończyła się wielką ucztą, jaką Danu wyprawiła zarówno dla bogaczy, jak i biednych.

 Regencja

Patrz - Osobny artykuł dotyczący konfliktu z Trewakami: Wojna Bojowiańsko-Trewacka

Mamy skąpe informacje na temat jej regencji. Bez sprzecznie trwała ona pięć lat, po czym władze przejął już pełnoletni Cian III Młodszy (Roczniki Królewskie; Kronika Bojowiańska). Danu poświęciła swe rządy nie centralizacji i unowocześnianiu religii, jak mąż, lecz rozbudowaniu dotychczas istniejących miast i zakładanie nowych (Kronika Bojowiańska). Badania archeologiczne w Bohemii północnej udowodniły znaczny rozwój bojowiańskiej administracji w latach 690-685 p.n.e (pięciolecie między Cianem II, a Cianem III). Najprawdopodobniej przyczyniła się do również do rozwoju wczesnobojowiańskiej wojskowości, co zgadza się z treściom spisanych Imomów (narodowych legend). Trzeciego lub czwartego roku rządów zakończyła budowę przyszłej stolicy imperium, którą okrzyknęła na swą cześć Danyss, a piątego ukończono "pogański Watykan", czyli centrum celtyckiego kultu religijnego i nauki - Primeę, do której wprowadzili się nie tylko wysoko postawieni przedstawiciele duchowieństwa, ale też uczeni, gdzie prowadzili dysputy naukowe i badania. Danu miała zgodnie z tradycją przeżyć podobno trzy zamachy na swe życie. Odebrała w akcje zemsty za śmierć małżonka zachodnie terytoria Trewaków, co w przyszłości stanie się przyczyną wyginięcia plemienia.

 Śmierć

25 grudnia 685 roku p.n.e Danu oficjalnie utraciła tytuł królewski na rzecz syna - Ciana III Młodszego. Jej późniejsze losy pozostają nieznane. Nie wiemy, kiedy zmarła i gdzie została pochowana. Prawdopodobnie nie pożyła długo od ustąpienia ze stanowiska, gdyż już i tak była staruszką.

Zagadnienia

 Trzy zamachy na życie Danu

500 lat od zakończenia regencji, perski kronikarz - Kejtal na zlecenie kalwa Lichtona XIII napisał Historię Primey (Primea Czajs), gdzie jako pierwszy zanotował informacje o trzech zamachach na życie władczyni. Motyw ten stał się później popularny w filozofii i sztuce. Konkrety wielokrotnie się zmieniały, jednak według Kejtala - którego relacja jest najstarsza - trzy zamachy przebiegły następująco:

• Gdy 20-letnia Danu była piękna i młoda miała być uwodzona przez homoseksualistkę, której zaloty odrzuciła. Dziewczyna w akcie zemsty przebrała się w męskie szaty, by dostać się do pałacu i zgwałcić, a następnie zabić ukochaną schowanym nożem. Jednak według kronikarza wybierając się na wzgórze Rilph - udając mężczyznę - sama została zgwałcona, a następnie zamordowana przez nieznanego z imienia geja. 
• Regencja kobiety nie podobała się niektórym możnowładcom, którzy postanowili ją pojmać, a następnie udusić. W tym celu posłali do Danyss gońca, który miał przekonać Danu do przybycia na zdradziecką ucztę, gdzie miała ponieść śmierć. Zamachowcy wybrali dawnego przyjaciela Ciana II - Wygaudasa, który wiedział o całym planie. Legendarny bałtyjczyk jednak będąc na dworze władczyni, tak bardzo zlitował się nad kobietą i jej młodym synem, że opowiedział niedoszłej ofiarzę o całym zamachu na jej życie i wszyscy spiskowcy zostali pojmani i najprawdopodobniej złożeni w ofierze. Sama Danu zaprzyjaźniła się z Wygaudasem, który -zgodnie z legendą - pozostał jej wiernym towarzyszem aż do śmierci, gdy wszyscy o niej zapomnieli po skończeniu się regencji.
• Danu miała popaść w spór z celtyckim kapłaństwem, którego najwyżej postawieni przedstawiciele postanowili się jej pozbyć. Druidzi przekupili królewskiego łowcę, który miał zaciągnąć władczynie w głąb puszczy, a następnie zabić. Łowcy udało się zaciągnąć Danu w ustronne miejsce i zaczął dusić. Trzeci i ostatni zamach zakończył się porażką ze względu na legendarnego złotego wilka - zoomorficznego wcielenia nordyckiego boga Freja - który zagryzł zdradliwego dworzanina i odprowadził królową w bezpieczne miejsce, gdzie ta - widząc w tym znak od bogów - założyła Danyss.

 Gdzie ją pochowano?

Ta strona to zalążek artykułu. Możesz pomóc Alternatywna historia rozbudowując ją!

Żaden z kronikarzy bez wyjątków nie podaje daty śmierci (jak i narodzin) i miejsca pochówku regentki. Roczniki Królewskie wspominają ją po raz ostatni w momencie koronacji Ciana III, na którym miała być obecna, a autor Kroniki Bojowiańskiej wzmiankował, że 685 roku p.n.e w 20 urodziny Ciana III Młodszego skończył się okres regencji Danu i już jej potem nie wspomina. Nieco więcej informacji na temat jej śmierci dostarczają ludowe opowieści. Według legendy zanotowanej po raz czasów Kultiwera Wielkiego po zakończeniu regencji wszyscy przyjaciele i stronicy odwrócili się od dawnej żony Ciana II Starszego i wypędzili z jej własnego miasta (świeckiego Danyss) obawiając się jej wpływów. Ostatecznie, Danu miała schronić się w Primei, gdzie poświęcając swe ostatnie lata życia modlitwie i pełnieniu funkcji kapłańskich niedługo potem zmarła. Wygaudas i nieznany z imienia druid (najprawdopodobniej ten sam, który ją symbolicznie koronował), którzy jako jedyni pozostali jej wierni do końca życia spalili ciało księżny zgodnie z przyjętym zwyczajem, a prochy schowali w popielnicy, którą zakopali podobno w miejscu, gdzie w przyszłości stanęła Wielka Świątynia Bellenisańska. Z rozkazu Maximusa Idefixusa Sillingettusa wystawiono jej symboliczny, bogato zdobiony gród w samym centrum budynku.