Herb Królestwa Columbii
Dynastia Waszyngtonów(House of Washington)-Dynastia królewska panująca w Królestwie Columbii od 1783.
Geneza[]
Dynastia wywodzi się od Jerzego I Waszyngtona, który po zwycięskiej wojnie o niepodległość Columbii w 1783 został oficjalnie koronowany na pierwszego króla Columbii(na cześć Krzysztofa Kolumba). Nowy król obrał sobie za siedzibę Philadelphia royal palace w Filadelfii. Jerzy panował przez 16 lat, a po śmierci, z racji bezdzietności króla, tron przypadł jego bratu, Samuelowi, znanemu jako Samuel I.
Samuel I[]
Rewolucja Luizjańska(1802-1805)[]
W maju 1802 w Nowym Orleanie na wzór Amerykańskiej wojny o niepodległość wybuchłą rewolucja, której celem było wyzwolenie Francuskiej kolonii Luizjany spod panowania Napoleona I Bonaparte. Francja, która była w tym czasie uwikłana w serię wojen Napoleońskich wstrząsających całym kontynentem, nie była w stanie prowadzić kolejnego konfliktu, i to na drugim końcu świata. Dlatego, po dwóch latach, w Nowym Orleanie proklamowano niezależną Republikę Luizjany z Jeanem Churacem jako prezydentem. Powstanie tego państwa znacznie wzmocniło przekonania republikańskie w monarchii, szczególnie na południu kraju.
Zakup Florydy[]
W 1814r, z racji toczącej się wojny na półwyspie Iberyjskim i coraz większymi trudnościami w utrzymaniu kolonii, Hiszpanie zaproponowali Amerykanom odkup półwyspu Florydy, na co Amerykanie się zgodzili. Dzięki temu zakupowi, a później 4 poprawce do konstytucji, oficjalny tytuł następcy tronu to Książę Florydy.
Jerzy II[]
W 1819, Król Samuel I zmarł, zostawiając tron synowi, Księciu Florydy Jerzemu. Panował on odtąd jako Jerzy II(1819-1834).
I wojna Brytyjsko-Columbijska[]
W 1821r, Brytyjczycy, nie mogąc się pogodzić z niepodległością Columbii, wypowiedzieli wojnę rządowi w Filadelfii. Brytyjczycy natarli ze wszystkich stron, z Nowej Anglii, z Ontario, znad wielkich jezior. Północ Nowej Anglii w zasadzie poddała się bez walki, a większy opór zaobserwowano podczas walk o Oswego z dnia 17-25 lipca 1821, lub podczas oblężenia Buffalo z czerwca tego samego roku. Aż do 1822 Brytyjczycy podeszli aż po miasto Albany w prowincji Nowy Jork, oraz Boston w Nowej Anglii. Finalnie udało się jednak odeprzeć Anglików, a wojna zakończyła się w 1826 traktatem w Lewistown.
Lata 1830-34[]
Jerzy II miał trójkę dzieci: Wiktorię, Elżbietę, i Andrzeja. Dlatego, w 1826r. na następcę tronu król wyznaczył właśnie Andrzeja. Dlatego, gdy w 1834r. Król zmarł, Andrzej został koronowany na Króla Andrzeja I Waszyngtona.
Andrzej I(1834-1859)[]
Mapa ukazujące państwa powstałe po wojnie północnej i rozpadzie Republiki Meksykańskiej
Andrzej rozpoczął panowanie w okresie narastających napięć w Ameryce. Luizjana, nawoływała do panamerykańskiej rewolty przeciw monarchistom Columbii i Kanadzie, oraz zgłaszała roszczenia do północnych terenów byłej Nowej Francji obejmujących tereny od Quebecu do Ontario. Jednocześnie, dochodziło do kolejnych napięć na linii Nowy Orlean-Filadelfia. 18 kwietnia 1836 doszło do incydentu wojskowego nad rzeką Missisipi, w trakcie którego doszło do wymiany strzałów pomiędzy jednostkami Armée de Louisiane a Columbijską żandarmerią graniczną. W międzyczasie, za górami skalistymi, w Meksyku wybuchła wojna północna(1840-48) podczas której od Meksyku oddzieliły się: Republika Kalifornijska, Republika Rio Grande, Republika Tejasu, oraz Suwerenna konfederacja Jukatanu. Wiele z tych rewolt było wspomagane przez Luizjanę(np. przez Francuską mniejszość w Tejasie. Spowodowało to znaczne zachwianie równowagi w miejscu, gdzie do 1840 były w zasadzie 4 kraje, co odczuli nawet Brytyjczycy. Jednocześnie, przez to wydarzenie Luizjana zyskała znaczną przewagę w regionie, wyrastając na Hegemona, który może nawet wypchnąć Londyn z Kanady i Oregonu. Przez agresywne wspieranie ruchów rewolucyjnych w sąsiednich krajach, Luizjana nie zaskarbiła sobie przyjaciół w Brytyjczykach, a nawet w Rosyjskiej Alasce(Petersburg zasadniczo nie uznawał Luizjany do 1860). Przez to, w Montrealu i Quebec city wybuchła "Mała rewolucja", zgnieciona jednak przez Londyn w przeciągu miesiąca.
Wojna Luizjańska(1850-1857)[]
16 lipca 1850 Wojska Luizjańskie ostrzelały port w Pensacola, w prowincji Missisipi. dało to początek wojnie Luizjańskiej, jednej z najkrwawszych wojen w historii Królestwa. dwa dni później, oddziały Luizjany przekroczyły tereny na wschód od rzeki Missisipi w Prowincji jeziora Superior oraz na południu, w Prowincji Memphis(na cześć założonego w 1819 miasta). Celem Luizjańczyków było okrążenie miasta Louisville i Cincinnati. Wojska obu storn starły się ze sobą w bitwach o Peorię(27 lipca 1850), oraz o założone 20 lat wcześniej Chicago(5-8 sierpnia 1850). W międzyczasie, Delegacja złożona z premiera Jamesa Polka i innych delegatów przybyła do Toronto w sprawie o pomoc. Początkowo, Brytyjczycy zgodzili się najpierw tylko na wsparcie w postaci amunicji i kul armatnich, a potem wysłano brygadę pomocniczą Hudsona by pomagała Wojskom Columbijskim podczas walk o Anderson(13 października 1850) a potem podczas bitwy o Indianapolis(20-22 grudnia 1850). W międzyczasie, armia Columbijska walczyła również na południu, starając się przerwać zaciskające się okrążenie miasta Jackson w min. Bitwie o Vicksburg(8 stycznia 1851) oraz w bitwie o Brookhaven(19 stycznia 1851). Trzecie natarcie Luizjany wyszło z dzisiejszej prowincji Arkansas zajmując Memphis w zasadzie bez walki. Gubernator prowincji, William B. Campbell przeniósł się do Nashville, skąd sztab pokierował oddziały armii w kierunku odbicia miasta. Równocześnie utworzono I ochotniczy oddział bojowy który dostał za zadanie fortyfikowanie okolic miasta. Przez następne 4 lata na całym froncie prowadzono wojnę a'la okopową. W końcu jednak gdy Wojska Luizjańskie podeszły pod Cincinnati, starając się przełamać tamtejszą linię obrony. Bitwa o Cincinnati trwała 3 dni i obejmowała krwawe walki w akompaniamencie ostrzałów artyleryjskich rujnujących zachodnie dzielnice miasta. Byłą to decydująca bitwa, w której Columbia odniosła zdecydowane zwycięstwo. To przełamało szalę. Luizjana straciła werwę, a w tragicznym odwrocie straciła wiele oddziałów, jednocześnie omyłkowo sprawiając że północny odcinek frontu nie znajdował się już w prowincji Michigan, lecz na zachodzie rzeki Missisipi i Missouri, w Luizjańskim departamencie Pays d'en Hauts. Równocześnie, Wojska Columbii przeprowadziły na reszcie frontu, przez co gdy w listopadzie 1856 Columbia przekroczyła granicę departamentu Basse-Louisiane, pokazała się mrożąca krew w żyłach politykom z Luizjany odcięcie Nowego Orleanu od reszty kraju. W międzyczasie, Brytyjczycy natarli na północ Luizjany w 1857, zajmując terytorium Dakotów i Gór skalistych. W wyniku odniesionych zwycięstw przez wojska Columbijskie doszło do znacznego osłabienia wojsk Luizjańskich co wraz z porażkami na froncie doprowadziło do wybuchu wojny domowej w republice Luizjany i obaleniu przez buntowników prezydenta Jeana Louisa Priorera. W wyniku traktatu w Nowym Orleanie, Luizjana straciła część departamentu Missouri na rzecz Columbii(utworzono tam prowincję zachodniego Missouri) oraz północną część departamentu Pays d'en Hauts na rzecz Brytyjczyków. Klejnotem koronnym nowych nabytków terytorialnych Columbii było miasto St. Louis, które zostało stolicą prowincji. Po wojnie nadszedł czasz odbudowy terenów zniszczonych w wyniku działań wojennych. Po śmierci króla Andrzeja I w 1859 władzę objął jego syn Samuel II.
Samuel II(1859-1880)
Columbijska Wojna Domowa(1861-1865)
W wyniku przyłączenie części terytoriów Republiki Luizjany na terenie kraju zaczęła się rozprzestrzeniać idea wprowadzenia republiki w Columbii a tym samym odsunięcia od władzy dynastii Waszyngtonów. W kwietniu 1861 doszło w prowincji Superior do ogłoszenia przez Jeffersona Davisa o powstaniu republiki Columbii i mianowanie się przez niego samego na prezydenta co doprowadziło do podziału kraju na stany Zachodnie, gdzie poparto króla Samuela II a północny wschód które popierało republikę co doprowadziło do wybuchu wojny domowej w królestwie Columbii. W początkowej fazie doszło do ostrzelania przez republikanów fortu Sumter w Karolinie połudnowej (12.04.1861).
Działania wojenne na wschodzie(1861-1863)
Siły republikańskie pod dowództwem generałów Josepha Jonstona i P.G.T Beauregarda znajdowały się wówczas w Wirginni. W lipcu 1861 wojska królewskie pod dowództwem majora Irvina McDowella zostały zatrzymane nad Bull Run. Wojska rojalistów poniosły tu klęskę i wycofały się w kierunku Waszyngtonu(nazwane na cześć Jerzego I Waszyngtona). Generał major George McClellan objął dowództwo Armii Potomaku 26 lipca. Wiosną 1862 McClellan wkroczył do Wirginii przez półwysep Wirginia na południowy wschód od Richmond. Joseph Jonston powstrzymał jego postępy w bitwie pod Seven Pines. Następnie Robert E.Lee pokonał McClellana w bitwie siedmiodniowej i zmusił go do odwrotu. W sierpniu 1862 wojska rojalistów poniosły klęskę w II bitwie nad Bull Run.