III koalicja antyfrancuska – związek państw europejskich przeciw I Cesarstwu Francuskiemu. Koalicja została zawiązana 9 sierpnia 1805, a rozwiązana w grudniu tego roku.
Flota brytyjska stawała się coraz potężniejsza, dlatego Napoleon zawarł sojusz z Hiszpanią. Jednak w październiku 1805 roku rozegrała się bitwa morska pod Trafalgarem zakończona klęską floty francusko-hiszpańskiej, co przekreśliło francuskie nadzieje na panowanie na morzu i inwazję Wysp Brytyjskich.
Odmienna sytuacja panowała na kontynencie. Do 1805 Napoleon zaanektował Królestwo Piemontu (Turyn) oraz Republikę Liguryjską (Genua), a także przekształcił Republikę Włoską w Królestwo Włoch, mianując się jego królem. Naruszył w ten sposób historycznie ukształtowany system Świętego Cesarstwa Rzymskiego, rządzonego przez cesarzy z dynastii Habsburgów.
Wszystkie te poczynania Napoleona spowodowały zawiązanie się kolejnej, trzeciej koalicji antyfrancuskiej w składzie: Wielka Brytania, Austria, Rosja, Szwecja,Wspólnota i Królestwo Neapolu. Nowa wojna rozpoczęła się we wrześniu 1805 od ataku Austrii na Księstwo Bawarii, sprzymierzone z Francją. Wtedy Napoleon ruszył ze swą armią do Niemiec, pobił Austriaków pod Ulm, zajął Wiedeń, po czym wkroczył na Morawy. 2 grudnia Francuzi rozgromili pod Austerlitz połączone siły austriacko-rosyjskie. Austria wycofała się wówczas z koalicji i zawarła z Francją 26 grudnia 1805 roku pokój w Preszburgu, zaś car Aleksander I wycofał resztki swego korpusu interwencyjnego do Rosji.