Ludwik Welf (ur.1597, Kraków zm.1630, Wiedeń)- Książę polski z dynastii Welfów. Dowódca wojskowy. Syn Karola I Edwarda i Anny Wazówny. Młodszy brat Zygmunta III Reformatora i Macieja Ferdynanda.
Życiorys[]
Na początku wojny lig wysłany przez swojego brata na czele 45 tysięcznej armii, w celu wsparcia monarchii stanowej w Czechach. Wycofany z Czech, gdy we władzę w Prusach przejęli książęta brandenburscy. Polskę w walkach z Brandenburgią poparło Księstwo Pomorskie. W lipcu 1620 po półrocznym oblężeniu upadł Królewiec. Wojna zakończyła się w 1624 pokojem elbląskim, na mocy którego Polska wcieliła do korony ziemie pruskie. W 1629 jego armia rozpoczęła oblężenie Wiednia. Miasto padło na przełomie września i października 1629. Mimo dwóch odsieczy bawarskich katolicy nie zdołali odbić miasta. Podczas ataku trzeciej odsieczy 6 500 wojsk polskich odpierało atak 57 tys. Bawarczyków, Austriaków i Hiszpanów. Bitwę wygrano, jednak książę Ludwik zmarł w wyniku ran brzucha odniesionych w trakcie bitwy. Pochowany najpierw w zbiorowej mogile w nieznanym miejscu. W 1912 podczas remontu Wiedeńskiej kanalizacji natrafiono na mogiłę. Znaleziono w niej szkielet ze złotym pierścieniem, charakterystycznym dla polskich książąt tego okresu. Zwłoki zbadano, potwierdzono, że należą do Ludwika i przewieziono do Cesarstwa Polski-Prus w 1917 i pochowano w katedrze poznańskiej.