Europa[]
Miecz, obok długiej włóczni (piki) i łuku stał sie pod koniec XXI stulecia od założenia Miasta podstawową bronią boczna wszystkich europejskich formacji. W związku z wplywami koczowniczymi i upadkiem wtywórstwa pancerzy opartych na rozwiązaniach pełnej płyty miecz dwusieczny w stylu gladiusa własciwie zniknął z pola bitew dając pierszeństwo różnego typu rozwiązaniom jednosiecznym. Ciekawym typem miecza były miecze długie używane zarówno przez pieszych żołnierzy jak i konnych wojowników oraz osoby cywilne od II połowy XXIIw. Stały sie one wkrótce symbolem człowieka wolnego i majetnego. Charaktrystyka typowego długiego miecza przedstawia sie następująco: długość ok. 110-130 cm, waga 1.2-1.8 kg, głownia jednosieczna, lekko wygięta z fałszywym ostrzem siegającym ko. 1/2 długości głowni od sztychu. Dla tego typu uzbrojenia nazwa "miecz" nie jest prawidłowa ale użycie jej dyktuje powszechność i tradycja.
Winlandia[]
Z racji późnego dotarcia prochu do Winlandii miecz pozostawał tam podstawową bronią aż do 2203 roku, kiedy to Winlandczycy pierwszy raz zetknęli się z tym wynalazkiem w postaci prymitywnych japońskich arkebuzów. Do tego czasu na winlandzkich polach bitew niepodzielnie panowały długie, dwuręczne miecze, zwane quernbiterami, co oznacza gryzące kamień, bowiem według skandynawskiej legendy były w stanie przeciąć w pół kamień młyński. Od Japończyków, oprócz religii Zen, Winlandczycy przejęli też wszechobecny kult miecza który stał się duszą wojownika. Raz dobyty miecz nie mógł być schowany do pochwy dopóki nie przelano nim krwi. Warto dodać, że od początku kolonizacji Winlandii miecz był bronią zarezerwowaną wyłącznie dla Normanów - w miastach zakazane było noszenie przez Algonkinów jakiejkolwiek broni, zaś na polach bitew posługiwali się oni maczugami, oszczepami i łukami.
Miecz przeżył renesans podczas Wielkiej Wojny, kiedy to wynalazek Heinricha Forda, silnik spalinowy, wykorzystano do konstrukcji piłomiecza, broni wykorzystywanej przez wysokich oficerów Armii Winlandzkiej - Berserkerów.
Azja[]
Kult katany, który zanikł prawie zupełnie (jak i reszta japońskiej kultury) podczas wojny z Chinami, przeżył rozkwit w czasie Czarnych Wojen, podobnie jak inne tradycje japońskie. Nigdy jednak nie odkryto sekretów tworzenia tej broni dawnych mistrzów płatnerskich, wielce poszukiwane i niesamowicie kosztowne stały się więc zachowane miecze sprzed wojny z Chinami.