Przyczyny[]
Polska od odzyskania niepodległości 11 listopada 1918 posiadała ambicje kolonialnie. Pierwszym poważnym krokiem w tą stronę jest powstanie P.Z.K czyli Polskiego Związku Kolonialnego 5 stycznia 1931 roku którego głównym celem było pozyskanie posiadłości zamorskich. Szansą okazał się kryzys ekonomiczny w Holandii.
Polska Rzeczpospolita środkowej Indonezji[]
na wskutek problemów ów państwo znalazło się w dużych kłopotach finansowych. Holenderskiemu banku centralnemu została zlecona pomoc doradcza. Po wielu wyliczeniach bank wspólnie z ministerstwem finansów doszli do wspólnego wniosku że nie opłaca się utrzymywać części hindia belandamimo dużych zasobów gumy, głównie przez ciągłe powstania lokalnej ludności. Holenderski rząd szybko znalazł kupca, była im oczywiście Polska. Do transakcji doszło 3 czerwca 1932 roku. Szefem armii i najwyższym gubernatorem został Stefan Rowecki.
ludność i polityka mniejszościowa[]
Zaraz po zajęciu środkowej Indonezji zaczęto pacyfikować ludność lokalną ale nie trwało to zbyt długo. Szybko zaczęto Polonizować i wynaradawiać tubylców, zakazano lokalnych języków i zwyczajów jednakże należy tu wspomnieć że nie była bezpośrednia decyzja rządu polskiego a zarządu głównego P.Z.K która była publiczną spółką. Zaczęto również masowe wywózki ludności na kontynent oczywiście po ówczesnym spolonizowaniu. Polacy stanowili w kolonii mniejszość gdyż rząd polski bardzo mocno zachęcał do imigracji Żydów i Ukraińców. Dalej znajdowała się mniejszość brytyjską i holenderską. Potrzeba polonizacji była zapisana w konstytucji Indonezji środkowej wedle której wszyscy mieszkańcy byli równi wobec prawa z paroma wyjątkami związanymi z ludnością tubylczą.
Polska Rzeczpospolita Namibi[]
wraz z końcem wielkiej wojny ważną kwestią były Niemieckie kolonie zamorskie i co się z nimi stanie. Niemiecka Afryka wschodnia weszła pod władanie korony Brytyjskiej, Kamerun niemiecki został podzielony na część Francuską i brytyjską zaś kwestia Niemieckiej Afryki południowo-zachodniej stanęła pod znakiem zapytania. Duże parcie mieli Brytyjczycy, chcieli oni włączyć te tereny do RPA. Sprzeciwili się temu francuzi którzy bali się zbyt dużej dominacji Brytyjczyków w Afryce południowej. spory trwały 17 lat przez ten czas żadne wojsko nie miało wstępu na te tereny co było przyczyną powstania wielu grup przestępczych i anarchii. 9 lutego 1935 roku sprawą ostatecznie zajęła się liga narodów która doszła do wniosku że sprawa byłej Niemieckiej kolonii jest zagrożeniem dla pokoju na świecie i przyznała tereny rządowi Polskiemu jako Niemieckie reparacje wojenne o które Polska nie przerwanie się upominała. Ciekawostką jest to iż Francuzi i Brytyjczycy nie uznali Polskiego zwierzchnictwa. misje zaprowadzenia porządku zlecono Marian Józef Żegota-Januszajtis który wypełnił swój obowiązek i przystosował te tereny ponownie dla bezpiecznego życia. Najwyższym senatorem został Adrian Budka który sprawował sprawne rządy. Ludność lokalna na tych terenach praktycznie nie istniała przez liczne konflikty. Polityka Przesiedleń Żydów i Ukraińców byłą kontynuowana też na tych terenach ale w mniejszym stopniu
Administracja kolonialna[]