Jakub I Sobieski(ur.2 listopada 1667,zm.19 grudnia 1730)-Cesarz Zjednoczonej Korony Polsko-Litewskiej z dynastii Sobieskich.
Życiorys[]
Młodość[]
Urodził się 2 listopada 1667r.Jakub Sobieski był najstarszym synem Jana Sobieskiego i Marii Kazimiery. W młodości Jakub miał problemy ze zdrowiem i często chorował. W 1671 jego opiekunem i wychowawczą ksiądz Kostrzycki. Po koronacji cesarskiej Jana Sobieskiego jego edukacja stała się kwestią państwową.
Książe Koronny[]
Po koronacji swego ojca został wciągnięty w plany dynastyczne m.in starano się go wyswatać z córką cesarza Austrii i zdobyciem dla niego któreś z lenn cesarskich. Ostatecznie mimo starań swej matki plany te skończyły się niepowodzeniem. Jan IV przygotowywał próbę zdobycia dla swego syna władzy nad Prusami Książęcymi co zakończyło się niepowodzeniem. W 1683 brał udział w bitwie pod Wiedniem i w bitwie pod Parkanami. Brał udział w mołdawskiej wyprawię swego ojca która miała doprowadzić do osadzenia go na tronie Mołdawii.
Książe oławski[]
W 1691 dzięki pomocy dworu wiedeńskiego ożenił się z Jadwigą Elżbietą Amalią córką palatyna reńskiego. W posągu żona wniosła mężowi tytuł książęcy i księstwo oławskie w między czasie próbował podbić Mołdawię co nie powiodło się. W 1696 po śmierci swego ojca został koronowany na nowego cesarza
Panowanie[]
Wielka wojna północna[]
W 1700 cesarz Jakub wypowiedział wojnę Szwecji w celu podboju Estonii. Wojska polskie zostały pokonane przez Szwedów w bitwie Narwą w między czasie Szwedzi zdobyli rygę. Król Szwecji Karol XII wkroczył na tereny cesarstwa pokonując wojska cesarskie nad Dźwiną. W serii krwawych bitew Szwedzi rozgromili siły cesarskie opanowując prawie cały kraj.19 lipca pokonali wojska polskie w bitwie pod Kliszowem.2 maja 1703 roku w bitwie pod Pułtuskiem. Do sierpnia 1702 Szwedzi opanowali wszystkie centralne dzielnice Polski. W czerwcu 1703 zawarto pokój Warszawski na mocy którego cesarstwo utraciło Inflanty na rzecz Szwecji.
Rokosz Leszczyńskiego[]
Stanisław Leszczyński, autor nieznany
W wyniku wojny że Szwecją doszło do ogromnych zniszczeń na terenie cesarstwa. O klęskę oskarżono cesarza co doprowadziło do wybuchu rokoszu pod przywództwem Stanisława Leszczyńskiego który ogłosił się nowym cesarzem Zjednoczonej Korony. Do pierwszej bitwy doszło pod Ostrowcem, zakończonej katastrofalną przegraną wojsk Jakuba, jednak Wojsko szybko odrobiło porażki w bitwie pod Naroczem, a następnie całkowicie rozgramiając Leszczyńskiego w bitwie pod Rudominem w 1710r.
Polityka zagraniczna[]
W 1711 zawarł sojusz z królem pruskim Fryderykiem I. Cztery lata później zawarł wymierzony w Austrię sojusz z Francją której to z pomocą chciał odzyskać utracony za Bolesława VII Śląsk. Do wojny o Śląsk ostatecznie nie doszło z powodu braku wsparcia ze strony Francji z powodu trwającej tam niestabilnej regencji w imieniu małoletniego króla Francji Ludwika XV.
Wojna Mińska[]
W 1718r. Car Rosji Piotr I Wielki zaatakował Litewską część Korony w celu zajęcia terenów Białoruskich i Litewskich. W początkowej fazie wojny doszło do oblężenia i zdobycia twierdzy w Smoleńsku przez wojska rosyjskie pod dowództwem samego cara. Następnie, Rosjanie podążyli w kierunku Mohyleva, który również został zdobyty. Równocześnie, Polacy natarli na Rosjan od południa, gdy ci byli już kilka dni drogi od Mińska, zmuszając ich do wycofania się. Nie zmieniło to jednak katastrofalnej sytuacji na froncie, przez co po dwóch latach niepewnych działań wojennych, dlatego w 1maju 721 podpisano traktaty Suwalskie oddające wschodnie skrawki Białorusi Rosjanom.
Ostatnie lata Sobieskich na tronie[]
Jakubowi nie urodził się żaden syn, przez co ze względu na panujące w dynastii prawo Salickie po jego śmierci miano wybrać nowego Cesarza. Wybór padł na Francuskiego Księcia Conti, Ludwika Franciszka I, który był mężem Klementyny, najmłodszej córki Jakuba. Jednocześnie, stan coraz starszego Cesarza pogarszał się W ostatnich dwóch latach panowania Jakuba rządy sprawowali w praktyce regenci.
Śmierć[]
Jakub zmarł na zawał serca w 1730. Był on ostatnim Sobieskim na Polskim i Litewskim tronie. Po Sobieskich, Władzę objęli Burbonowie Conti, z których wyodrębniła się jeszcze kolejna odnoga-Bourbon de Conti-Pologne. Ród ten doprowadził "Rzplitą nigdy nie wymierającą" do stanu wręcz agonalnego, stanowiącego łatwy kąsek dla sąsiednich mocarstw. Cały ten bałagan po Burbonach starał się usprzątnąc ostatni Cesarz-Adam Kazimierz I Czartoryski. Niestety, rozkład wewnętrzny kraju była tak ogromny, że następny niebędący zaborcą monarcha objął tron w 1919. Był to Karol I.