Ludwik Franciszek I(1715-1776)-Cesarz Zjednoczonej korony Polsko-Litewskiej z dynastii Bourbon de Conti-Pologne.
Życiorys[]
Przed objęciem tronu[]
Urodził się 13 sierpnia 1715 w Paryżu jako syn ówczesnego Księcia Conti, Ludwika Armanda I i Ludwiki Elżbiety, wnuczki Króla Francji Ludwika XIV.
Książę Conti i ślub z Klementyną[]
W 1727 został Księciem Conti po śmierci swojego ojca. W międzyczasie został zaręczony z córką Cesarza Zjednoczonej Korony Polsko-Litewskiej, Jakuba I. Był to jeden z niewielu przypadków prawdziwej dynastycznej miłości pomiędzy małżeństwem.
Panowanie[]
Regencja Radziwiłła[]
.png){kind=link}
Herb dynastii Bourbon de Conti-Pologne
W 1730, po śmierci Jakuba I, po układzie pomiędzy Burbonami a Sobieskimi, którzy poza małżeństwem powołali się na ślub Henryki z Janem III Batorym. Jako że Ludwik w chwili objęcia rządów miał 15 lat, przez 2 lata regencję sprawował regent, Książę Stanisław Kazimierz Radziwiłł herbu Trąby.
II rokosz Leszczyńskiego[]
W 1733, Stanisław Leszczyński ponownie wywołał rokosz chwile po powrocie z wygnania. W jego mniemaniu, "Cudzoziemski" Cesarz sprowadzi na naród Polski i Litewski zagładę i upadek. Patrząc po dokonaniach jego synów, można powiedzieć że przewidział przyszłość.
Tym razem, Leszczyński porozumiał się z jedną z linii Lubomirskich. Rokosz zaczął się na Mazowszu, i przybrał znacznie mniejszy obrót niż poprzedni, przez co wojskom Ludwika zajęło znacznie mniej czasu zduszenie go. Jednak udało się. Wojska uznały Cesarza mimo sprzeciwu min. księcia Jerzego Dominika Lubomirskiego, który jednak w obawie o własne życie nie poparł rokoszu. Pierwszą, i w zasadzie jedyną dużą bitwą była bitwa pod Pilczynem Starym w 1733r. Leszczyńskiego i Teodora Józefa Lubomirskiego ujęto, a mściwy Burbon skazał ich na śmierć przez powieszenie.
Polityka zagraniczna[]
W polityce zagranicznej Ludwik nomen omen związał się z Wersalem, oraz aktywnie wspierał swojego kuzyna w działaniach politycznych, szczególnie na terenie Świętego cesarstwa Rzymskiego narodu Niemieckiego. Stał się przez to min. wrogiem Hohenzollernów panujących w Prusach oraz min. Saksońskich Wettynów, którzy też poniekąd snuli plany co do Krakowskiego tronu.
Wojna Polsko-Saksońska[]
W 1741 roku wraz ze śmiercią Karola VI wygasła główna Linia Habsburgów. W wyniku zmiany prawa dziedziczenia posiadłości Habsburskie miała otrzymać jego najstarsza córka Maria Teresa co jednak wywołało kryzys w cesarstwie rzymskim gdyż o prawa do posiadłości Austriackich postanowi upomnieć się rządzący w Saksonii August III i Elektor Bawarii Karol Albert gdyż ich żony były córkami brata ostatniego Habsburga Józefa I. W wyniku czego rządy na Śląsku przejęli Wettynowie którzy podjęli starania o zdobycie polskiego tronu. Co wywołało niepokój cesarza który postanowił wypowiedzieć Saksonii wojnę o odzyskanie Śląska w 1742 roku.
"Bitwa pod Wrocławiem"-Joseph Kalter 1770
Polacy obrali sobie za cel zajęcie Wrocławia, będącego aktualnie jednym z najważniejszych śląskich miast. Pierwsze starcia z Saksonami miały miejsce w bitwie pod Twardogórą(11 listopada 1742) i bitwie pod Praszką( 15 listopada 1742), starając się okrążyć Niemców od północy i wschodu. Wojska Saksońskie, szybko zostały wzmocnione posiłkami i ochotnikami z min. Bawarii, a na czele maszerującej do Wrocławia armii stanął August III. Równocześnie, Polacy zaczęli już oblegać miasto(trwało od stycznia do marca 1743). Wrocławowi pomogły dwie rzeczy-Nadciągająca wielka Saska armia, oraz wylew Odry. Stało się tak ponieważ parę dni przed nadejściem odsieczy wraz z nadejściem wiosny nastąpił gwałtowny przypływ wody od topniejącego w górach śniegu. spowodowało to wręcz zalanie Polaków i wybuch epidemii które zaczęły zbierać żniwo wśród oblegających. Dlatego, gdy 29 marca nad Wrocławskie wzgórza nadciągnęli Sasi, Polska armia była znacznie osłabiona. Dzięki temu, w słynnej "Jednodniowej" bitwie pod Wrocławiem stoczonej 30 marca Wettyni rozbili Polaków, oraz rozpoczęto paniczny odwrót na Północ. Wojna trwała jeszcze rok, a polegała na pyrrusowych starciach Polaków starających zatrzymać pochód wojsk Fryderyka. Ostatecznie, w Wielkopolsce wybuchł bunt pod dowództwem Jakuba Szymańskiego herbu ślepowron, który ogłosił Króla Saksonii Cesarzem, wydając akt detronizacji Ludwika.
Okres dwóch Cesarzy[]
.jpg){kind=link}
Jakub Szymański-Autor nieznany
August III Wettyn-W Polsce znany jako August I Sas
W wyniku uznania przez część magnatów za cesarza elektora Saksonii kraj podzielił się na stronników Wettyna i Burbona. Dało to początek okresowi dwóch Cesarzy. Augusta uznała większość szlachty Wielkopolskiej i Pomorskiej wraz z nielicznymi stronnikami na Litwie(Radziwiłłowie i Piekutowscy). Ludwik wciąż miał jednak poparcie w Krakowie, oraz w większości kraju, w tym familii Czartoryskich(z których wywodził się ostatni Cesarz Korony) oraz Lubomirskich. Sakson jednak rzadko przybywał do Polski, a jak już to przyjeżdżał na tydzień-dwa do Leszna, skąd później udawał się do Poznania. Wojska również się podzieliły. Jako że Szymański posiadał status Generała, wierność Augustowi przysięgło kilka regimentów Piechoty, która później napadała na pozycje Lojalistów. Jako że Wettyni byli bardziej zainteresowani sprawami w Austrii, w Poznaniu władzę sprawowali Magnaci oraz doprowadzili do rozpusty na terenach Wielkopolski. Wyszło stamtąd powiedzenie że "W Poznaniu piją, jedzą, i popuszczają pasa".
To właśnie w tym czasie Cesarzowa Klementyna urodziła Ludwikowi dwóch synów- Franciszka Jakuba i Józefa Armanda, późniejszych Cesarzy Franciszka I i Józefa I.
Tymczasem Hetman polny August Aleksander Czartoryski wydał wojskom rozkaz ataku na Poznań. Miasto zdobyto dwa dni później, a Augusta zdetronizowano. Jednak przegrana wojny z Sasami nadwyrężyła wizerunek Polski na arenie międzynarodowej, a wśród Szlachciców znacznie zmalało poparcie dla Ludwika. Do finalnej detronizacji na rzecz syna, 8-letniego Franciszka Jakuba, doszło 14 września 1752. Ex-Cesarz otrzymał zamek Batorych niedaleko Krakowa jako rezydencję, zaś przez następne 10 lat regencję sprawowała żona Ludwika-Klementyna.
Śmierć[]
Ludwik Franciszek Burbon de Conti-Pologne zmarł w sierpniu 1776, dwa lata przed śmiercią swego syna, Franciszka I. Cesarz dał początek dynastii, która doprowadziła nie tylko do upadku potęgi Zjednoczonej korony, ale również upadku prestiżu Cesarza jako władcy. Za dwóch następnych Burbonów, Franciszka i Józefa, Korona utraciła część Podola i Kurlandię. Szlachta pogrywała sobie słabowitymi królami, a co następne rokosze i konfederacje tylko rozkładały kraj od środka.