W 1516 r. Hiszpan Juan Díaz de Solís dotarł do ujścia La Plata. Jednak pierwszymi osadnikami europejskimi byli Portugalczycy. W 1726 roku Hiszpanie wyparli Portugalczyków i założyli fort, wokół którego w drugiej połowie XVIII wieku powstało Montevideo. W 1735 Hiszpanie zdobyli Colonia, najbardziej na południe położoną portugalską twierdzę kolonialną w Ameryce Południowej, założoną w 1680. W 1737 pod naciskiem Wielkiej Brytanii Hiszpanie zostali zmuszeni do jej zwrotu, jednakże już w 1776 zajęli ją ponownie wraz ze zdobytymi terenami Urugwaju i południowej Brazylii. Walki zakończył rozejm w San Ildefonso w roku 1777, w którym Portugalczycy zrzekli się zajmowanych terenów Urugwaju (Banda Oriental). Hiszpańska ekspansja kolonialna doprowadziła do znacznego wyniszczenia ludności tubylczej. Do 1776 roku Urugwaj wchodził w skład hiszpańskiego Wicekrólestwa Peru, a następnie wyodrębnionego z niego Wicekrólestwa La Platy. W 1811 roku pod wodzą José Gervasio Artigasa rozpoczęła się walka o niepodległość. Jednak założone przez niego w 1815 roku w głębi kraju „wolne państwo wschodnich prowincji” nie zostało uznane i w następnym roku Urugwaj został anektowany przez Portugalczyków i przyłączony do Brazylii. W 1825 roku państwo odzyskało niepodległość, którą Argentyna i Brazylia uznały dopiero po trzyletniej wojnie w traktacie z Rio de Janeiro.Z terytoriów spornych utworzono w 1830 roku Wschodnią Republikę Urugwaju. Mimo odzyskania niepodległości sytuacja w kraju była nadal niestabilna.
Lata 1830-1989[]
Niepokoje wewnętrzne stały się pretekstem do interwencji zbrojnych Argentyny i Brazylii, a nawet Wielkiej Brytanii i Francji. W latach 1839–1852 Urugwaj toczył wojnę z Argentyną, a w latach 1865–1870 w sojuszu z Argentyną i Brazylią walczył z paragwajskim dyktatorem Francisco Solano Lópezem. W pierwszych latach niepodległości o wpływy w kraju rywalizowały dwie partie polityczne – colorados z Partii Czerwonej, reprezentujący liberalną burżuazję miejską z wybrzeża oraz konserwatywno-klerykalni blancos z Partii Narodowej, związani z hodowcami bydła z interioru. Od początku niepodległości system polityczny zdominowany został przez Partię Czerwoną. W latach 70. XIX wieku doszło do stabilizacji wewnętrznej sytuacji oraz napływu zagranicznych inwestycji, głównie tych z Wielkiej Brytanii. Pod koniec XIX wieku na skutek szybkiego rozwoju gospodarczego kraju doszło do napływu licznych migrantów z Europy co doprowadziło do znacznego wzrostu populacji Urugwaju. W 1903 roku rządy objął José Batlle y Ordóñez z Partii Czerwonej. Batlle y Ordóñez z przerwami sprawował władzę do 1915 roku a jego rządy były okresem radykalnych reform, tj. znacjonalizowania banków i największych przedsiębiorstw użyteczności publicznej. Ponadto rząd Partii Czerwonej wprowadził ośmiogodzinny dzień pracy, renty oraz tajne i proporcjonalne wybory. W 1919 roku w życie weszła liberalna konstytucja. W myśl zmian dokonano sekularyzacji kraju. Reformy liberalne doprowadziły do rozłamu w Partii Czerwonej na zwolenników reform, czyli ballistasów oraz ich konserwatywnych przeciwników. W trakcie I wojny światowej Urugwaj zachował neutralność, lecz w 1917 zerwał oficjalnie stosunki dyplomatyczne z Cesarstwem Niemieckim.
Okres prosperity lat 20. i 30. XX w. przerwał wielki kryzys lat 1929–1933, który wpłynął na zaostrzenie sytuacji wewnętrznej. W 1931 roku wybory prezydenckie wygrał Gabriel Terra reprezentujący konserwatywne skrzydło Partii Czerwonej. W tym samym roku doszło do krwawych starć lewicowych aktywistów z policją, wybuch zamieszek związany był z efektami kryzysu gospodarczego. Terra w 1933 roku dokonał zamachu stanu i wprowadził prawicową dyktaturę wzorowaną na działaniach Benito Mussoliniego, dalsze rządy Terry umożliwiła wprowadzona przez niego cenzura i represyjne metody walki z opozycją. W okresie II wojny światowej przewagę w Partii Czerwonej odzyskali batllistas którzy przywrócili demokratyczną konstytucję zawieszoną przez faszyzujący rząd. Tym samym Urugwaj zerwał stosunki z państwami Osi, by w 1945 roku wypowiedzieć wojnę Niemcom i zawrzeć sojusz z aliantami. 15 września 1953 Rząd Argentyny wysłał ultimatum Urugwajowi, które ten odrzucił, przez co 18 września 1957r, wybuchłą wojna Argentyńsko-Urugwajska. Żołnierze argentyjscy dopuszczali się masowe mordów, grabieży, gwałtów i palenie całych miast. Po kapitulacji Urugwaj został włączony do Argentyny.
Powtórna Niepodległość(1989-teraz)[]
W 1988 wykorzystując fakt że Argentyna wypowiedziała Wojnę południowoamerykańską w Urugwaju w 1988r wybuchło powstanie. Demokratyczna partyzantka, dozbrajana przez Brazylię, przeszła do ofensywy co doprowadziło do odrzyskania niepodległości w 1989r.W 1990 urząd prezydenta objął Luis Alberto Lacalle z partii blancos, który ogłosił zgodę narodową i utworzył rząd koalicyjny z udziałem colorados. Jego liberalna polityka napotkała opór opozycji, a program prywatyzacji został odrzucony w referendum w 1992 roku. W 1994 roku w wyborach prezydenckich zwyciężył Julio María Sanguinetti (z partii colorados). W 2000 roku prezydentem Urugwaju został Jorge Batlle, w marcu 2005 roku na stanowisku zastąpił go przywódca lewicy Tabaré Vázquez. W wyborach prezydenckich w 2009 zwyciężył José Mujica, były członek Tupamaros i socjalista wywodzący się z koalicji Szeroki Front. Objął on urząd szefa państwa 1 marca 2010 roku.
Polityka Zagraniczna[]
Luis Lacalle Pou
Urugwaj utrzymuje stosunki z niemal wszystkim państwami Ameryki Południowej poza Argentyną z powodu masowych mordów do jakich dochodziło w okresie przynależności do tego kraju.
